ولادت و تحصیلات

آیت الله حاج سید علی مدد موسوی قائنی در بیست و یک محرم سال ۱۳۰۱ قمری در روستای سیددان از روستاهای اطراف بیرجند و در خانواده ای اهل علم به دنیا آمد.

مرحوم والدش حاج سید حسین موسوی قائنی بعد از سه سال درگذشت و برادرش مرحوم آیت الله آقا سید علی (متوفی ۱۳۴۲ قمری) سرپرستی او را بر عهده گرفت.

آیت الله حاج سید علی مدد موسوی پس از فراگیری مقدمات علوم دینی در سال ۱۳۱۶ به قائن رفت و در مدرسه جعفریه اقامت نمود. او سپس در سال ۱۳۱۷ عازم مشهد مقدس شد و از حوزه درسی آیات شیخ حسن برسی، شیخ حسن کاشی، فاضل سود خروی، فاضل بسطامی، شیخ محمد باقر نوقانی، سید میرزا محمد باقر رضوی، میرزا ابی القاسم معین الغربا، آقا سید علی سیستانی، شیخ اسماعیل کوه سرخی، شیخ حسنعلی تهرانی، آقا سید اسدالله قزوینی و آقا میرزا محمد آیت الله زاده خراسانی استفاده نمود و خود نیز به تدریس مشغول شد.

وی در سال ۱۳۲۵ قمری به قائن مراجعت و با دختر عموی خود ازدواج کرد. او سپس به زادگاه خود بازگشت و به انجام وظایف دینی و اقامه جماعت و وعظ و ارشاد مشغول شد.

هجرت به نجف اشرف

آیت الله حاج سید علی مدد موسوی سرانجام در سال ۱۳۳۵ قمری به نجف اشرف هجرت کرد و فعالیت های علمی خود را ادامه داد.

ایشان سالیان متمادی در نجف اشراف از محضر آیات عظام سید محمد کاظم یزدی، میرزای نائینی،­ آقا رضا عراقی، شیخ الشریعه اصفهانی، حاج سید ابوالحسن اصفهانی، سید ابو تراب خوانساری و شیخ محمد تقی شیرازی (در حوزه کربلا)کسب فیض نمود و موفق به اخذ اجازه اجتهاد از مرحوم میرزای نائینی، حاج سید ابوالحسن اصفهانی و دیگر اساتید خود و اجازه نقل حدیث از مرحوم شیخ آقا بزرگ طهرانی، حاج شیخ محمدباقر بیرجندی، علامه سید حسن صدر، میرزا محمد تهرانی عسکری، محدث قمی، سید محسن  امین و علامه سید عبدالحسین شرف الدین گردید. وی بسیار مورد توجه مرحوم میرزا نائینی قرار گرفت و همواره با استاد خود ارتباطی صمیمی‌ داشت، تا جایی که برخی نقل کرده اند، وی همواره طرف دست چپ میرزا بوده است.

آیت الله حاج سید علی مدد موسوی در مدت اقامت خود در حوزه علمیه نجف اشرف به تدریس سطح عالی و درس خارج پرداخت و شاگردان بسیاری تربیت نمود.

بازگشت به ایران و اقامت در مشهد مقدس

این عالم ربانی در سال ۱۳۳۵ شمسی برابر  با سال ۱۳۷۵  قمری به مشهد مقدس بازگشت و ضمن سکونت دائمی در این شهر، به تدریس درس خارج فقه و اصول اقامه نماز جماعت در مسجد بالای سر حرم رضوی پرداخت.

ایشان به زهد، تقوا و متانت مشهور و مورد احترام بسیاری از بزرگان بود و از چاپ رساله و پذیرش مقام مرجعیت ابا داشت.

آیت الله سید علی مدد موسوی پس از چند سال اقامت در این شهر، به بیماری ذات‌الریه مبتلا شد و از انجام کثیر فعالیت های علمی بازماند.

ارتحال

ایشان سرانجام در سال ۱۳۸۴ قمری در سفری به نجف اشرف در آنجا از دنیا رفت و پیکر مطهرش از محل مسجد بهبهانی جنب وادی السلام با حضور مراجع بزرگی همچون مرحوم آیت الله العظمی حکیم و آیت الله العظمی خوئی و هزاران نفر دیگر از عموم طبقات و بالاخص فضلاء و طلاب حوزه نجف تا صحن شریف علوی تشییع شد و در یکی از حجره‌های صحن حرم حضرت علی علیه السلام (مقبره شوشتری‌ها) به خاک سپرده شد.

از این عالم ربانی نوشتجات خطی، رساله فی قاعده لاضرر، رساله فی قاعده من ملک، رساله فی منجزات المریض و تقریرات دروس خارج میرزای نائینی و دیگر اساتیدش باقی مانده است.

آیت الله حاج سید محمدعلی مددی موسوی فرزند آیت الله سید علی مددی موسوی بود که پس از سال ها تدریس و اقامه جماعت در مشهد مقدس در سال ۱۳۸۹ شمسی دار فانی را وداع گفت.